Een maagd neemt afscheid van haar vriend de leeuw. Ze gaat trouwen en aan de onvoorwaardelijke vriendschap met haar jeugdvriend en toeverlaat komt nu een einde. Zij treedt in zijn kooi, aait hem over zijn manen, geeft hem een kus op zijn kop. Maar dan:Und wie ihn die Lippe des Mädchens berührt,
Da hat man den Zwinger erzittern gespürt
Oergevoelens van de leeuw - die immers geen knuffel, maar een roofdier is - worden wakker gekust. Het beest verspert de uitgang van de kooi. Voordat de toekomstige echtgenoot mannen met geweren op de plek des onheils heeft verzameld, heeft de leeuw het meisje al verslonden.
Und wie er vergossen das teure Blut,
Er legt sich zur Leiche mit finsterem Mut,
Er liegt so versunken in Trauer und Schmerz,
Bis tödlich die Kugel ihn trifft in das Herz.
Dat is nou werkelijke liefde tussen een mens en een (roof)dier.
Uit het gedicht Die Löwenbraut (1840) door Adelbert von Chamisso
Geen opmerkingen:
Een reactie posten