Weerzien met aapje

En toen kwam Frieda in Chicago een bekende tegen. Het was in het kunstmuseum in het Grant Park. Eerst zag ze het aapje en daarna de vrouw met de hengel. Even later de man met de pijp, vlak onder de vijver met de mistwolk. Het was druk voor het meesterwerk van Seurat. Heel het museum hing vol met kostbare kunst, maar toch dromden alle toeristen samen voor deze Dimanche d'été à la Grande Jatte. Frieda maakte een foto, net als de Chinese vrouw links van haar en de arabier met de gele Dior-sjaal.


Waarom maakte het beroemde schilderij zo'n indruk op al die toeristen? In het buitenland heb je alle kans om nieuwe ontdekkingen te doen. Waarom zoeken we dan toch het bekende op? Is het een sensatie om iets wat je als reproductie kent in het echt te zien, of is het juist een troost om tussen al het vreemde iets vertrouwds te vinden?

Anderhalve week en drie vreemde steden later, dacht Frieda bij een bushokje in Denver weer een bekende te zien; de jongen met de krullende kin was precies haar goede vriend uit Leiden. En naast hem stond een vrouw die op twee druppels water op Frieda's buurvrouw leek. Het meisje met de zwerfhond in het stadspark herinnerde haar aan iemand in Den Haag. Opeens was iedereen een bekende. In de verte duwde Jenny Arean een kinderwagen voort.   

Nog maar één straat verwijderd van Frieda's hotel, kwam zij bij de supermarkt genaamd Whole Foods. In New York had ze bij dezelfde keten haar koffie gedronken, net als in Chicago en Detroit. De barista herkende Frieda nog van de voorgaande dag. Hij gebaarde dat zij in dezelfde fauteuil als gisteren kon gaan zitten en dat hij haar direct een café au lait zou bezorgen. Even voelde Frieda zich alsof zij thuis was, op haar grijze bank met haar handen om een mok met koffie geklemd. Ze rook zelfs de geur van de boenwas waarmee ze vlak voor haar vertrek het parket had ingewreven. Ja, dacht Frieda. Het fijnst van reizen is thuiskomen.