Deze week heb ik een brief aan het ministerie van defensie gestuurd, met het verzoek om mij later te begraven op een militair kerkhof. Keurig in het gelid. Geen buurman
met plastic windmolens aan zijn zerk, geen theelichtjes, geen verlepte
violen. Gewoon een wit kruis, met de tekst: Frieda Splitter.
Ik heb ook een brief aan mijn overlijdenspolis vastgeniet. Want mocht de
cimetière militaire niet lukken, dan weten mijn nabestaanden dat ze mij stiekem
moeten begraven in het bos. In zo’n holletje onder de boom die omwaaide in
een storm. Hoe heet zo’n doosje eigenlijk? Mijn as kan daar mooi in
uitgestrooid. En daarna graag met een hoogwerker het dekseltje sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten