Suikerpoeder

'Molen', zegt Henk

Eerst is er koffie in het vakantiepark, dan stappen ze in de touringcar, om vervolgens op de aanlegsteiger bij de Maas verder te gaan met moppen tappen. Kerstmis met twintig verstandelijk gehandicapten; voor het eerst in lange tijd heeft Frieda Splitter niet opgezien tegen de decemberdagen die meestal zonder sneeuw zijn en vooral in het teken staan van haar familie die jaren daarvoor uit elkaar is gevallen. Net als zo’n kerstbal die in duizend stukjes onder de boom ligt, al lopen gevallen kerstballen tegenwoordig eerder deuken op.  

Een jaar geleden dacht Frieda tijdens de kerst vooral aan Robert. Hoe hij zomaar ineens zijn koffers had gepakt, alle boeken in een doos stopte en de helft van het servies meenam. Op eerste kerstdag had Frieda op de wc van haar moeder gekeken of hij online was op what’s app. En een dag later weer op de wc van haar vader. Robert had zijn status sinds de scheiding in november zo ingesteld dat niemand kon zien wanneer hij voor het laatst zijn berichten had gelezen. Alleen als hij precies op hetzelfde moment op what’s app keek als Frieda, dan stond er ‘online’ onder zijn naam. Toen dat heel even gebeurde op tweede kerstdag, was het toch alsof Frieda even contact met hem had.

Het reisgezelschap klapt. Daar komt de pannenkoekenboot die hen naar Maastricht vaart. Frieda’s vader heeft een zakdoek achter zijn bril geplakt. In de bus kon hij met die act nog op een groot bravo rekenen, maar nu kijken de mannen en de vrouwen van De Klaproos allemaal naar de accordeonist op het schip die Jingle Bells heeft ingezet. Frieda’s vader was al wel vaker meegegaan als begeleider, meestal met zomerreizen. Maar nu dus ook met kerst. En dat zijn dochter een dag komt meehelpen, daar is hij enorm trots op. Frieda loopt naar haar vader toe, legt haar hand op zijn schouder en lacht om zijn grap.

Op weg naar Maastricht plakken zich grote dampwolken vanuit de keuken tegen de ramen vast. Henk, een man van midden vijftig, maakt kijkgaatjes met zijn mouw en zegt 'eend' en even later 'molen'. Isabel zit naast hem en vertelt over haar huis in Hilversum en dat ze Engels spreekt. 'How are you?' zegt ze en terwijl ze we wish you a merry christmas zingt, vliegt er een reiger langs de boot. Dat is ook de laatste ondertiteling die Henk geeft aan het uitzicht. Nee, er valt niet op te wrijven tegen de pannenkoeken die nu in stapels op de tafels worden gezet. Frieda maakt met haar telefoon foto’s van haar vader met Henk en haar vader met Isabel. Henk zegt 'suikerpoeder' en even later 'stroop'.

Boven de foto’s knippert een lampje. Sinds een paar weken meldt Robert zich af en toe. Hij was ook al een keer langs geweest. Hij wilde geen relatie meer, maar had wel interesse in vriendschap. Toen ze daar over doorpraatten in het bed dat ze ooit samen hadden gekocht bij Ikea, had Frieda zich eenzamer gevoeld dan ooit.

Het lampje is inderdaad Robert. Of ze samen oud en nieuw gaan vieren. Henk zegt 'pannenkoek', en Frieda typt ook 'pannenkoek'. Daarna gooit ze de hele discussie met Robert weg en blokkeert ze zijn nummer. ‘Wat is het verschil tussen een dom blondje en een koe?’ vraagt haar vader. Henk kijkt naar het beslagen raam en Isabel begint een verhaal over uiers en melk. Wat het antwoord ook is, Frieda besluit dat zij er heel hard om zal lachen.