De tijdmachine van tante Ida

Frieda's theepot uit Leipzig

Een tijdje geleden stapte een architect in Leipzig een woning binnen waar 30 jaar lang niemand was geweest. De bewoner had zijn flat rond de val van de muur verlaten, en keerde door een noodlottig ongeval nooit meer terug. Het was blijkbaar een eenzame man, want niemand had zich bekommerd om zijn nalatenschap. Alle meubels, etenswaar, persoonlijke papieren, waren nog intact. De woning was een tijdmachine, een historische schatkamer, een fossiel dat herinnert aan een tijd die allang voorbij is.
Laatst overkwam Frieda iets soortgelijks. Zij fietste door een straat in Den Haag die haar nooit eerder was opgevallen. De straat loopt parallel aan de Laan van Meerdervoort en heeft aan beide zijden hoge lindebomen. De huizen leken verlaten. Woonden hier wel mensen? Stel dat Frieda de eerste was die sinds de jaren vijftig over deze klinkers fietste. >>> Frieda Splitter heeft een straat ontdekt! <<<
Frieda vertelde haar vader over haar ontdekking. Haar vader wederom moest denken aan zijn tante Ida die hij de week daarvoor had bezocht in Zeeland. Wat Frieda nooit eerder gehoord had, is dat deze onbekende tante van 95 nog steeds in het huis blijkt te wonen waar zij is opgegroeid. Het huis van de overgrootopa en overgrootoma van Frieda bestaat dus nog gewoon. Met dezelfde schilderijen en dezelfde haard waar generaties van Splitters hun sinterklaasliedjes hadden gezongen. Een tijdmachine! 'Als je tante Ida bezoekt, noem haar dan maar geen fossiel', zei Frieda's vader toen zij die avond afscheid namen.