Vanaf haar weblog, haar splittertwitter en vanaf de vijfde etage van haar flat, groet Frieda Splitter de dingen: Dag tas die langzaam valt. Dag bloem op de tafel. Ploem ploem. Daa-ag lieve vis. Dag klein visselijn mijn.
zondag, januari 17, 2010
Stille sneeuw
Zonder ook maar een woord te zeggen had de sneeuw zich die nacht op mijn auto samengepakt. Ik had het kunnen weten, want mijn straat was ook al helemaal wit. Om maar te zwijgen van het zicht uit mijn flat - vijf hoog. ,,Er ist in jeder Weise in seinem Wesen leise'', schreef Robert Walser, de meester van de sneeuwpoëzie. ,,Das Ruhen und das Warten sind seiner üb'raus zarten Eigenheit eigen, er lebt im Sichhinunterneigen.'' Sneeuw valt niet. Tenminste, niet zo ordinair als een regenbui. Dat valt maar. Stort neer op zolderramen. Sneeuw daarentegen wandelt geruisloos naar beneden. ,,Taumelt so weh hinunter vom Himmel. Das Flockengewimmel.'' Neigt wat naar links, of naar rechts en gaat dan heel voorichtig liggen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten