maandag, december 14, 2009

Charlotte in de Plantage

Zondagmiddag in de jaren negentig. Zelfs in Zoetermeer keek men naar De Plantage. Zou Hanneke Groenteman dat wel hebben beseft? Onze tv stond aan de doorzonzijde van de huiskamer. Zeven meter achter het raam doemde een blinde muur op - de zijkant van het identieke huis van onze overburen. Natuurlijk regende het.
En toen zwenkte de camera naar Charlotte Mutsaers. Mary Dresselhuys, mijn favoriete actrice, vond het fenomenaal dat deze vrouw met grote sjaal om haar hoofd achteruit kon praten. Toen echter bleek dat de schrijfster de woorden niet uit haar nek liet komen – wat Dresselhuys dacht -, maar van voren naar achteren uitsprak, als een anagramgedicht, taaide de grande dame af.
In Zoetermeer sloeg bij een 14-jarig meisje de bom in. Paardejam kreeg ik op mijn verjaardag. Twee jaar later op schoolreisje naar Amsterdam, ontsnapte ik uit het Seksmuseum (wat bezielde die docenten?) om langs het atelier van Mutsaers aan de Spuistraat te lopen.
Vijftien jaar later steunt mijn boekenkast op de literaire familie van Mutsaers. Wat zou er van mij geworden zijn als ik Robert Walser, James Ensor en Henri Michaux niet had ontmoet - Mutsaers beschreef hen in haar essays. En wat dacht je van Unica Zürn. Had ik haar novelle Dunkler Frühling niet gelezen, had ik nooit geweten dat er eens een dienstmeisje was dat Frieda Splitter heette.
>>Geen betere winnares van de P.C.-Hooftprijs dan mijn favoriete schrijfster Charlotte Mutsaers.<<

2 opmerkingen:

gedankensplitter zei

Dat was die beroemde uitzending met katalijne damen.

bingham zei

hebben jouw docenten het werkelijk bestaan om met hun leerlingen naar een seksmuseum te gaan!?