Als ik ‘s nachts langs zwarte sloten fiets, denk ik altijd aan Patricia de Martelaere. In haar roman Littekens voelt hoofdpersoon Eva zich tot die zwarte diepte aangetrokken - in het donker op weg naar huis. Het hele boek draait om de dood; klokken staan stil, in de anatomieles snijden studenten in koude lichamen en de anorectische Eva kotst elke dag alle levensstoffen uit haar lichaam. Toen ik vanmorgen op de radio hoorde dat De Martelaere gestorven is, dacht ik dan ook meteen aan die zwarte sloot. Het was echter kanker waaraan zij vrijdag op 51-jarige leeftijd overleed.Vanmiddag vond ik in Littekens een klein briefje dat ik er als 17-jarige in had gestopt. Blijkbaar was het een citaat uit een recensie: Het grote dilemma van Freud was, dat de drijvende kracht van de mens, de begeerte, blijkbaar een verlangen was dat, zoals De Martelaere het noemt, 'zich zelf niet wilde'. Alleen door een teruvallen in een ik-loos zijn, de dood dus, kan dit verlangen (dat zichzelf niet wil zijn) opgelost worden.
1 opmerking:
Tuurlijk willen we niet onszelf zijn, we willen allemaal Frieda zijn!
Een reactie posten