Geen weer voor hooligans

Vandaag was ik weer eens totaal ongeloofwaardig. Het regende en in de donkere oktobernamiddag liep ik rondjes om een van de grootste voetbalstadions van het land. Uit het enorme gebouw klonk gebrul, dan weer gefluit of applaus. Buiten het stadion was het uitgestorven. Met de verkoper van voetbalprullaria maakte ik een praatje. ,,Bent u boos het stadion uitgelopen?'' wilde hij weten. Dat was de enige verklaring die hij zich voor mijn aanwezigheid kon bedenken, omdat de thuisclub met 2-0 achter stond. ,,Nee, ik ben journalist en moet een sfeerverhaal schrijven'', zei ik. Ik had meteen spijt van mijn antwoord. Waar moest ik in godsnaam over schrijven? Over de auto's die steeds natter werden? Over de patatkramen die zich voorbereidden op de voetbalfaninvasie? Over de 'taal van het brullende stadion'? Mogelijk kwamen er rellen, daarop moest ik alert zijn. ,,Rellen?'' zei de verkoper spottend. ,,Met dit weer? Nee hoor, het is veel te nat. Zelfs de hooligans gaan het liefst zo snel mogelijk naar huis.'' Ik kocht een sleutelhanger bij de man, trok mijn capuchon over mijn hoofd en vertelde later tegen de mevrouw van de patatkraam dat ik boos het stadion was uitgelopen.